Dit is een vervolg op het stuk van oorzaak onbekend.

Het ging super met pauchan...we zagen samen de toekomst zonnig tegemoet.
We hadden ons ingeschreven voor de clubmatch..en ondanks de regen hebben we ons prima vermaakt met de broers van pauchan en de kinderen van Dalton en Eska.

Toen ik thuis kwam ging het niet goed met jadzia, ze kwam me niet begroeten..s'middags had ze nog lekker in de tuin gepeeld met de pup die er nog liep..niks aan de hand.
Ik ben met jadzia naar de dierenarts gegaan. Ze liep moeilijk en had koorts..
de dierenarts onderzocht haar en zei..haar hart gaat te keer en ze houd vocht vast..hij heeft haar spuiten gegeven voor het vocht af te drijven en antibiotica. Maar moest de volgende dag terug komen.

De volgende dag gingen jadzia en ik terug, hij onderzocht haar en zei..alles is rustig binnen.
Maar ze liep nog niet zoals het moest. Na een kleine inspanning begon ze hevig te hijgen.
Hij gaf haar nogmaals spuiten en weer terug komen de volgende dag.  Hij maakte zich zorgen om haar. En ik ook.. jadzia die sliep de hele dag, had geen koorts maar na elke inspanning begon ze te hevig te hijgen.. de volgende dag ben ik weer terug gegaan met jadzia..

de dierenarts zei..ze is op..hij vermoede haar hartspier die het niet meer aan kon. Dus ik moest een keuze gaan maken..ik kon nog naar de kliniek gaan en haar door allerlei testen heen te slepen of ik kon der laten gaan. Die testen zouden veel te inspannend zijn voor jadzia..ze kon nog net naar buiten lopen om der behoefte te doen en dan was ze buitenadem..
Hij stuurde me naar huis met jadzia en zei dat ik er over na moest denken wat ik wilden.

Ik heb het besluit genomen haar te laten gaan, jadzia had een prachtig leven achter de rug. En wilde haar nu niet nog meer belasten met allerlei onderzoeken waarvan ik de uitslag eigenlijk al wist.
Op woensdag avond heb ik de dierenarts gebeld en gevraagd of hij de volgende ochtend wilde komen. Onze laatste nacht hebben we met zijn alle door gebracht... heel veel knuffelen en ze bleef in de groep liggen ze wilde er bij blijven.

De tegen de ochtend ging jadzia uit de groep en ging in de hondenkamer liggen..ze was er klaar voor..Haar dochter bieke heeft nog een hele tijd naast der gelegen. De andere lieten haar met rust.
Aan het eind van de ochtend heb ik jadzia laten gaan met pijn in me hart maar wel uit liefde voor elkaar.  Alle honden hebben afscheid genomen van jadzia..dat was heel mooi om te zien.
Jadzia is 10,5 jaar geworden en heeft een heel mooi plaatsje gekregen in haar tuin en voor altijd in me hart.

Jadzia was een geweldige hond. Ze gaf ons prachtige puppenkinder en was samen met haar zus de stammoeder van the gardian angel. Ze was een sociale lieve hond. Jadzia is de reden dat ik stuiterbal als naam heb gekozen voor mijn roedel. Voor mijn roedel en de gadian angel was ze moeder theresa. Ze zorgde voor iedereen en hielp graag met het verzorgen van alle pups.
Jadzia kon ook lachen en kwam graag samen een broodje eten en samen een koekje delen bij de koffie.
Rust zacht lieve Jadzia...We missen je

Na een paar dagen probeerde weer de dagelijkse dingen op te pakken. Dalton, Eska en bieke leken er al vrede mee te hebben. Pauchan had er wat meer moeite mee..miste zijn Oma.
Hij ging s' avonds op het plekje in de hondenkamer liggen waar jadzia als laatst had gelegen.
Dit was een plek waar pauchan nooit lag. Verder leek er weinig aan de hand. Dus besloten we samen nog naar de show in Uden te gaan..pauchan moest nog een ¼ punt hebben voor zijn ned. Kampioenschap..en we wilde kijken of dat lukte..Het was een warme maar gezellige dag. En hij behaalde zijn ¼ punt.  Zo zei ik tegen hem..deze dragen we op aan oma.

De dagen erna ging het prima..tot woensdag nacht pauchan een aanval kreeg..weer een hele korte en hij was er ook zo weer uit en stond gelijk op van kom buiten spelen.
ik dacht een terugval ..kan gebeuren..dus zijn medicatie verhoogt en gewoon naar me werk gegaan.

Rond de middag kreeg ik een bericht dat pauchan weer een korte aanval had gehad..ik dacht okay..
Toen ik pauchan kwam halen had hij er weer een gehad..dus nam hem mee naar huis en belde de dierenarts. Die zei geef hem maar wat valium zodat hij wat tot rust komt..zo gezegd zo gedaan...na een tukkie van een uur scheurde hij weer rond zo als de stuiterbal dat kon. Zijn aanvallen waren heel kort en hij stond binnen noodtime weer op en gedroeg zich alsof er niks gebeurd was.
Maar rond 19:00 ging het weer mis..ik gelijk de dierenarts gebeld en die zei dat ik hem een hoge dosis valium moest geven zodat hij wat langer ging slapen zodat het rustig zou worden in zijn hoofd. Dus kreeg pauchan een hoge dosis..Maar slapen..nou pauchan had ander plannen..spelen met Dalton in de tuin ja, kuilen graven en door het zwembad rennen..niks niet rustig aan.
Ook zijn eten ging erin als zoete koek.

Later op de avond was het weer prijs...en nog geen 2 uur later kreeg hij er weer 1.
Dus weer de dierenarts gebeld..die zei kom maar..dan brengen we hem in slaap..
Riem gepakt en pauchan stond te springen van dat is gezellig baas gaan we een nacht wandeling maken? Hij sprong in de auto en was de vrolijkheid zelf.
Om kwart over drie waren we bij de dierenarts..hij vond het beregezellig daar..het infuus aan leggen was dan ook 1 groot feest..pauchan dacht..maar jij gaat me niet in me poot steken..dus na wat geworstel lukte het ons. Pauchan mocht mee terug naar huis, dus kreeg hij het slaapmiddel in de auto. De diernearts zei..hier moet hij wel een paar uur van slapen. En dat was om half 4.
 

Dus heb ik pauchan meegenomen en hem bij me moeder neergelegd want ik moest werken de volgende ochtend..en ja slapen kan hij daar ook...Maar om half 6 kreeg ik een telefoontje van mijn moeder..Hij is alweer wakker en heeft weer een aanval gehad.
Ik weer de dierenarts gebeld..en die zuchte door de telefoon ...hij had helemaal nog niet wakker moeten zijn. We moesten nog even aan kijken. En zijn medicatie verhogen

Ik ben voor ik ging werken nog even langs gegaan bij me moeder en toen was hij klaar wakker..en keek me aan zo van jij ook weer hier. Hij ging daarna wel weer liggen.
Ik had er voor gezorgd dat ik om 12 uur klaar was met werken.
Weer terug bij me moeder ging het eigenlijk best goed, Had gegeten en gedronken en was buiten geweest.

Op het moment dat ik met me kudde naar huis wilde gaan kreeg hij weer een aanval...en toen begon ik hem toch te knijpen. Dus weer de dierenarts gebeld. Die zou rond gaan bellen want hij wist het niet meer...Snapte er ook helemaal niks van. Alle bloedwaardes waren goed ook die van de medicatie..Hoe kon het zo slecht gaan..en pauchan wilde niet de controllen verliezen over zijn lichaam en daar vocht hij met al zijn berekracht tegen..slapen nee hoor,
Ik heb aan de dierenarts gevraagd of het overlijden van Jadzia hier wat mee te maken kon hebben ook gezien hij op haar plek ging liggen. Hij vertelde dat honden met Epilepsie heel gevoelig zijn voor grote veranderingen. En dat dat een trigger kon zijn voor aanvallen. Wij en de dierenarts waren er van overtuigt dat het wegvallen van jadzia te veel was voor pauchan. Juist omdat de medicatie en de andere uitslagen perfect waren.

Zelf ben ik ook nog rond gaan bellen wat ik hier nog mee kon, maar kwam geen stap verder.
De aanvallen van pauchan kwamen steeds korter op elkaar..om de 45 min. en nog gaf pauchan het niet op...rond half 4 kreeg ik een telefoontje van de dierenarts.. Pauchan zit in een cluster waar wij hem niet uit zouden krijgen gezien wat we allemaal al gedaan hadden .
ik had weinig keus..

Of ik bracht hem naar een kliniek in belgie of  Utrecht en daar zouden ze hem dan 3 dagen in slaap brengen en dan weer wakker maken..was hij er dan nog niet uit dan werd hij weer in slaap gebracht..en mocht hij er wel uit komen zouden ze gaan experimenteren met andere medicatie ..maar garantie was er niet. Hij zou ook een hersenbeschadiging op kunnen lopen, of hij werd de beruchte zak aardappels ..dus geen hondenleven en zeker geen leven die pauchan verdiende.
Ik moest eigenlijk binnen een half uur beslissen wat ik wilde omdat de kliniek dat wilde weten of ik kwam...

Op dat moment schakel je gevoel uit. Want natuurlijk wilde ik hem het liefst bij me houden, maar het ging nu niet om mij. Na alles zo goed als kon op een rijtje gezet te hebben. Was voor mij 1 ding duidelijk.
Pauchan verdiende het beste en dat was niet alleen in een kliniek liggen. Ook daar zou hij tegen alles vechten wat ze hem toediende dat deed hij de afgelopen 2 dagen ook. Hij zou zijn eigen nog dood vechten daar. Hij zou daar alleen zijn zonder zijn vrouwtje die vanaf het begin van de aanvallen altijd bij zijn zijde was. En de vooruitzichten waren eigenlijk hopeloos. En ik wilde niet dat hij nog meer medicatie zou krijgen en maar hopen dat het werkt. En dan ook maar afwachten hoe hij eruit zou komen als hij er überhaupt uit kwam. Nee..pauchan werd geen proefkonijn.

Het leven wat hij verdiende was het leven was het leven wat hij kende..1 groot feest, stuiteren en veel kattenkwaad uithalen, lachers op zijn poot, en vooral knuffelen met iedereen die dat maar wilde met hem. Ik kon maar 1 ding doen..Pauchan rust geven zodat hij niet meer hoefde te vechten..
We zijn samen het gevecht aangegaan en zijn samen gebleven tot het eind.
Ik heb mijn kleine Dwaze knuffelbeer laten gaan met heel veel pijn in me hart maar wel uit liefde..

Pauchan heeft in zijn korte leven alles uit het leven gehaald wat erin in zat. Voor hem was elke dag 1 groot feest..Hij had nooit een baaldag..en ik kon zo verschrikkelijk om hem lachen...en hij was zooooo lief !!  Nu is hij bij zijn lieve oma..en samen hebben ze een mooi plekje in de tuin..
Always together 4-ever

Rust zacht lieve pauchan...Mis je kleine dwaas.. Je was me soulmate.




























Jadzia 20/12/2001 - + 07/06/2012   Pauchan 04/10/2009- + 15/07/2012

Het is nog moeilijk te bevatten allemaal, Het is ingeslagen als een Bom.
Dit had niemand aan zien komen..het ging zo goed..de medicatie was juist om hem uit de clusters te houden. Maar het gemis van zijn oma...kon hij niet verwerken..daar ben ik van overtuigd.
Ook binnen mijn roedel is het wegvallen van 2 kanjers in zo'n korte tijd een aanslag geweest.
Dalton stopte met eten..Na 9 dagen en 6 kg lichter begon hij gelukkig weer te eten.
Dit heeft tijd nodig om dit een plek te geven ...We zijn in een pik zwart gat gevallen met zijn alle en proberen er weer uit te klimmen..Het gemis en de stilte in huis is soms ondraaglijk..
Het enige wat ons hier doorheen helpt is tijd...
We zullen ze nooit vergeten...
LOVE YOU MY ANGELS!!!